Deze week komt mijn dochter op een mooie zomerdag uit school en verzucht "pff, ik ben blij dat ik weer buiten ben, het was WAAARRRRUUUMM in de klas, echt niet NORRRMAAAAALLL EN het was helemaal niet gezellig!". Ik kijk haar aan en vraag haar of er dan geen raam openstond. Ze knikt en zegt: "Gelukkig kijkt juf op de zuurstofmeter en als die niet goed staat gaan alle deuren en ramen WIJD open, maar toch was het SUPERRRWARRUM!"
Ik denk na over wat ze zegt en ben blij dat de juf de hoeveelheid zuurstof in de klas in de gaten houdt. Aan de andere kant realiseer ik me dat er op dit gebied nog een inhaalslag valt te maken. Ik vertel mijn dochter over de natuur en dat we bomen hebben die ons zuurstof bieden en een schaduwrijke of koele plek tegen de felle of warme zon. Dat we in de natuur ook de kans krijgen onszelf terug te trekken als we even rust willen of willen nadenken of gewoon even willen leren op een plek zonder anderen om ons heen. En ook dat het een idee zou zijn als je juf zo'n koele plek buiten zou opzoeken om e.e.a te leren! Waar zijn de bomen op het schoolplein? Op haar schoolplein is gelukkig een rand waar enkele bomen staan zodat de kinderen in de pauze even lekker in de schaduw kunnen zitten, maar de speelplekken zijn schaduwvrij.
Ik bedenk me dat we kantoren hebben met airconditioning, dat we grote rijksgebouwen en andere gebouwen waar mensen komen onderwerpen aan grootscheepse controle of het werkklimmaat wel voldoet. Vervolgens stoppen we 33 kinderen in een ruimte van 10 x 10 meter (als we geluk hebben) zonder al deze voorzieningen en verwachten we nog dat ze daar van 8.30 uur tot 15.00 uur met slechts een kwartier pauze in de ochtend, veelal stil zitten te werken en te leren. De middagpauze van ca. 45 minuten wordt grotendeels binnen doorgebracht voor de lunch. Eet je kind snel, dan heeft het mazzel. Maar eten hoor je te doen in rust en met aandacht! Toch?
Waar je in een klas ook mee te maken hebt zijn de verschillende energieën van 33 leerlingen en een juf. 33 Mensenkinderen die elke ochtend in een ander gezin opstaan en elk zo hun eigen energie met zich meedragen, positief en ook negatief. Energie die je op elkaar overdraagt. Je hebt het vast zelf wel eens meegemaakt. Je komt iemands huis binnen of zit naast een persoon en je voelt direct: 'hier moet ik niet zijn', of 'ik wil even ergens anders zitten'. Dit heeft niets te maken met jouw sociale vermogen om met die andere persoon in contact te treden. Je energie ligt elkaar gewoon niet. Daar moet je natuurlijk zelf naar kijken en bedenken : hoe komt het? Maar ook moet je je eigen weg kiezen en vooral jezelf geen pijn doen door te blijven zitten, want dat maakt je ziek.
Mijn dochter zit nu naast een jongen in de klas, waar ze dit gevoel bij heeft. En deze jongen laat ook geen kans voorbij gaan om haar duidelijk te maken dat hij haar ook niet ziet zitten. Alleen probeert mijn dochter er het beste uit te halen, de jongen treitert en pest.
En dan komen we op een discussie die al jaren speelt. Pesten en treiteren van kinderen in scholen. Laten we vooral de gepeste kinderen sterker maken, maar laten we ons ook beseffen dat je die ander niet voor niets ontmoet. Dat pestgedrag naar het gepeste kind heeft beiden wat te vertellen. In je kracht gaan staan en je zelf accepteren, waarderen zoals je bent, en vertrouwen hebben in jou capaciteiten is een waardevolle les voor elke leerkracht, te geven aan deze kinderen. Maar ook EERLIJK zijn naar JEZELF. Lukt iets niet, voelt iets niet goed, zoals het zitten naast deze jongen, dan mag je daar zelf wat aan doen! Je mag dat gevoel hebben, maar waarom dwingen we een kind te blijven zitten en maken we het dus letterlijk ziek? EN CREEREN WE PESTGEDRAG? Geen enkel anti pest programma kijkt hier zo tegenaan en gaan al helemaal niet in op de spiegel naar jezelf! De situatie moet worden aangepakt en geen enkel programma gaat in op het diepe waardegevoel dat je voor jezelf mag hebben. Als je dat ontwikkelt, dan word jou die spiegel ook niet meer voorgehouden en verdwijnt pesten als sneeuw voor de zon! Sta dus op als je voelt dat je moet gaan staan, blijf als je voelt dat het goed is!
Echter, mijn dochter krijgt te horen dat ze met iedereen moet leren omgaan en met iedereen moet kunnen samenwerken. Weer een aanslag op haar gevoel van eigenwaarde. Wan is dat dan zo? Een kind dat juist zo sociaal is, snel vriendjes maakt en overal en altijd op haar plek is! Een meisje dat helpt en aandacht voor je heeft als je het nodig hebt. Een meisje dat heel graag samenwerkt! Een meisje dat investeert in een aantal goede vriendschappen, maar ook in contact blijft met anderen.
Haar probleem lijkt te zijn dat ze die energieën van kinderen die niet in haar lijn liggen niet goed weet te plaatsen. Ook vind ze het niet eerlijk dat 'de gewone aardige kinderen' in een groepje met een 'lastig' kind moeten zitten. Een gesprekje daarover laat haar inzien dat zij niet het probleem is van de betreffende jongen, die heeft zijn onzekerheden, zijn tekort aan zelfvertrouwen, zijn liefde ook naar zichzelf, want als jij jezelf goed vindt, waarom zou je dan een ander kwaad doen?
Maar haar onzekerheid die is ontstaan, de houding waarmee ze al aan haar tafel naast de jongen gaat zitten. Zo van 'O jee, wat gaat er nu weer gebeuren'. Die hebben we besproken en ineens staan haar schouders weer recht, heeft ze haar zo mooie opmerkingen weer klaar en kan ze de wereld weer aan.
Onze maatschappij kan hier zeker iets aan doen. In plaats van hele anti-pest programma's overeind houden en zelfs verplicht stellen, kunnen ze zorgen voor een leefbaar klimaat voor kinderen in de klaslokalen. Dat kost geld. Maar een kind dat zijn zelfvertrouwen heeft verloren door pestgedrag van anderen, dat zich niet gehoord voelt, kost ons meer in zijn leven dan we ooit bij elkaar kunnen bedenken!
Ik hoop voor alle toekomstige kinderen in de scholen dat deze situatie in de toekomst snel zal veranderen. Ik hoop dat de politiek, maar ook de directeuren van scholen en hun onderwijzend personeel zullen inzien dat meer buitenlucht voor kinderen essentieel is voor een beter leefklimaat en daarmee dus een beter leerklimaat! Ik hoop dat men gaat inzien dat de energieën die wij bij ons dragen niet kunnen worden neergezet in te kleine klaslokalen. Het is onderwaardering van al onze kinderen die met zoveel talent op onze prachtige aarde rondlopen! Laten we kinderen letterlijk en figuurlijk meer ruimte geven! Zo kunnen onze kinderen duurzaam opgroeien!
Laten we gaan begrijpen dat de natuur voor ons alles heeft gemaakt om ons het leven zo prettig mogelijk te maken en dat we daarvan dus gebruik mogen maken! De natuur is een grote speeltuin, een school op zich, en het is belangrijk dat wij kinderen deze weer laten ontdekken en beleven. We hebben tenslotte onze groei aan de natuur te danken! En zeg nou zelf: het is toch heerlijk om even 10 minuutjes de wind door je haren te voelen, de regen of de zon op je gezicht. Dan kun je toch weer alles aan?
juni 2014, Sacha Grootenboer
Ontvang waardevolle tips over spelen, speelgoed en opgroeien met je kind. Blijf op de hoogte over nieuws in onze webwinkel en onze winkel in Noordwolde (Fr). Schrijf je in voor een avontuurlijke nieuwsbrief!
Ontvang de laatste updates, nieuws en aanbiedingen via email
Dat kan ik begrijpen. In mijn jeugd (en ik ben nu 46) heb ik er ook flink mee te maken gehad, maar ik besef me nu, dat het ook over mijn zelfvertrouwen ging. Als enig kind had ik er een hang naar om altijd goedkeuring te krijgen van een ander en dan word je ook makkelijker doelwit van dit soort dingen. De ander voelt jouw onzekerheid. Zelf heeft diegene ook behoorlijke onzekere gevoelens anders zou je zoiets niet doen. Als je er zo naar kunt kijken wordt de verwerking ook makkelijker!
Bedankt voor je vertrouwen in je mooie reactie!