Ontvang waardevolle tips over spelen, speelgoed en opgroeien met je kind. Blijf op de hoogte over nieuws in onze webwinkel en onze winkel in Noordwolde (Fr). Schrijf je in voor een avontuurlijke nieuwsbrief!

Ontvang de laatste updates, nieuws en aanbiedingen via email

Abonneer
  • Lorem ipsum

NU

2 Nov 2015
door Sacha Grootenboer

Mijn dochter is een jaar of drie als ze af en toe jammerlijk huilt. Misschien voelt ze zich tekort gedaan, verdrietig, boos of heeft ze gewoon een gevoel van onbehagen. 

Op zo’n moment vertelde ik haar altijd dat ze een keuze heeft, die van de traan of de lach, van donker of van licht, van boosheid of vrolijk zijn,

Mijn vraag was steevast “ waar kies jij voor?

Op het moment dat ze bleef huilen en koos voor niets of slechts de traan, dan vertelde ik haar altijd dat ik dat helemaal prima vond. Alleen dat ik dan even op een ander plekje verder ging met blij zijn omdat mijn blijheid niet samenging met haar verdriet.

Vervolgens ging ik dan op een ander en eigen plekje gezellig muziek draaien of een boek lezen, ging ik door met mijn werk of andere bezigheden, maakte ik iets lekkers in de keuken of deed ik gewoon niets bijzonders.

Binnen luttele seconden kwam ze om een hoekje kijken wat ik deed. Haar tranen verminderden snel en een beetje beteuterd kwam ze dan naar me toe.

Heel vrolijk vroeg ik haar dan of ze samen met mij weer vrolijk kon zijn.

Jaren later toen ik eens huilde, kwam ze naar me toe: “mammie, waarom huil je? Ik was verdrietig maar wist eigenlijk niet goed waarom. "Mam, waar kies je voor, voor een traan of een lach?"

Nog een paar jaar later gebeurde er een ongeluk. We hebben geluk gehad en het op wonderlijke wijze er goed vanaf gebracht. Een jaar later overleed een vriend, en weer een jaar later overleed een goede vriendin. Ze zag ons verdriet, wat we altijd snel omzetten in vreugde, omdat wij dat de enige gezonde emotie vinden. Maar haar vreugde veranderde ook. Ondanks ons verdriet, de pijn en 'het even niet meer weten hoe het leven ook alweer werkt' vertelden we elkaar en haar dat het toch echt zo werkt als we altijd uitdragen.

Maar hoe we graag we dat ook doen en hoe fijn we het vinden om onszelf steeds bij te sturen en op de weg van vreugde te houden, blijkt toch dat het gemis soms bovenkomt en nare gedachten er soms toch zijn.

Dan zoek ik mijn plek, soms alleen, soms samen. Een plek waar ik kan overdenken, waar ik mezelf even kan afzonderen en een plek waar ik mezelf weer even de keus kan geven, die van de lach of de traan.
OM vervolgens met een lach weer naar buiten te komen. Mijn keuze gemaakt. 

Wat er ook gebeurt, het leven is nu, en als je dat leven mag meemaken dan is het je taak om dat op een mooie wijze te doen. Want op jou plek, met jouw talent, heb jij een keuze, altijd!

Dat vertellen wij aan onze kinderen en als we het zelf vergeten dan vertellen zij dat aan ons.

Zo helpen we elkaar. Want we weten, of we nu 50 of 11 zijn, dat de blijdschap om zijn, het leven in het nu, beseffen wat belangrijk is en loslaten wat anderen van je vinden of denken, het enige is dat ons elke dag vol blijdschap kan laten genieten.

Soms maak je dan een keuze die een ander niet fijn vindt, maar welke voor jou de enige juiste keuze is voor dat moment.

Een weg terug is er niet, dus terugkijken is zinloos. Soms leerzaam. Vooruitkijken heeft net zo min zin, want dan kun je niet meer meebewegen met het moment van NU.

Als ik dit nu schrijf, is het NU alweer geweest. Maar ik hoop dat deze tekst helpt het NU altijd te herkennen.

November 2015

Sacha Grootenboer ®

Wees de eerste om te reageren...
Laat een reactie achter