Jarig

Vandaag 20 juli 2008 is mijn dochter 4 jaar geworden.

Al maanden kijkt ze uit naar deze dag! Want:
als je 4 bent, ben je GROOT
als je 4 bent mag je naar de GROTE school
en als, als, als....

Deze ochtend staat ze héééééél vroeg naast mijn bed met de vraag of we vrij zijn vandaag. Nog slaperig antwoord ik "ja" en draai me nog even om. In mijn achterhoofd wetend dat ze jarig is, maar het verlangen nog even wat langer mijn ogen te sluiten trekt mij nog erg aan!
Onvermijdelijk komt de volgende vraag: "mamma, ben ik nu echt jarig of niet?" Ik trek haar naar me toe op bed, geef haar een knuffel en bevestig dat ze nu echt jarig is. Kijkend naar de wijzers van de klok vraag ik haar toch nog eventjes terug te gaan naar bed met de mededeling dat ik over een half uurtje wakker genoeg ben om van haar verjaardag een feest te maken.
Ze stapt haar bedje weer in en ik hoor haar praten tegen zichzelf en haar knuffels over haar verjaardag.
Ze vertelt zichzelf en haar knuffels over de kadootjes, de croissantjes voor het ontbijt en de taart met kaarsjes.
5 minuutjes later staat ze weer aan mijn bed.
"Mamma ik ben nog geen 4 hoor!"
Ik: "Waarom niet, je bent vandaag echt jarig hoor! Ga anders even in de kamer kijken, want ik heb daar een grote verrassing voor je!"
Ze blijft eventjes weg, waarschijnlijk alles in zich opnemend, van de versierde stoel en de kadootjes op tafel tot de slingers die de kamer bont kleuren. Ze komt terug met een grote lach op haar snoet en vraagt":
"Mamma, waar is de taart?"
Ik: "Ga maar kijken in de koelkast". Ze trippelt de kamer uit, ik hoor de koelkastdeur open gaan en weer dicht. Ze komt de kamer in, springt op bed en zegt:
"Toch ben ik nog geen vier hoor!".
Ik: "Waarom dan toch niet? Je bent vandaag echt jarig. Ik weet het zeker!
"Nee mama echt niet hoor, want ik ben nog niet GROTER dan eerst".