Ontvang waardevolle tips over spelen, speelgoed en opgroeien met je kind. Blijf op de hoogte over nieuws in onze webwinkel en onze winkel in Noordwolde (Fr). Schrijf je in voor een avontuurlijke nieuwsbrief!

Ontvang de laatste updates, nieuws en aanbiedingen via email

Abonneer
  • Lorem ipsum

Ruimte bieden aan je kind voor duurzame groei!

15 Jul 2018
door Sacha Grootenboer

Niet direct toen ik 26 jaar geleden moeder werd wist ik hoe ik moest opvoeden, maar de jaren, het kijken naar de kinderen en mijn gevoel en ervaring, hielpen mij op weg. Ik keek inderdaad veel toe, was aanwezig, maar liet ze begaan. Als ze huilden keek ik (tenzij het huilen echt alarmerend was) gewoon even om een hoekje, gaf aan dat ik er was, maar deed niet veel. Kwamen ze een knuffel halen, dan kregen ze die. Zaten ze al een tijdje lekker te spelen of liepen ze langs, dan kregen ze een aai, of een lach. Ik verbood weinig, zei niet wat ze moesten of wat ik verwachte, maar deelde mijn gedachten en vroeg af en toe om hulp.

Ik gaf ze vertrouwen door te zeggen of te laten merken dat ik hun beslissing waardeerde en accepteerde, ook als het de mijne niet was. Ik zei wat ik deed en deed wat ik zei. Waarom ik af en toe dat gevoel kreeg of ik het wel goed deed? Dat was meer de buitenwereld. Zo’n schuldgevoel dat om een hoekje komt kijken als niet iedereen begrijpt waarom je iets doet. Ik voelde mij af en toe een luie moeder.

Maar een ander hoeft het ook niet te begrijpen. De ouders die altijd met hun kind bezig waren en eindeloos tijd stopten in het eten geven, het aankleden, naar bed brengen, badderen, spelen en meer. Ik deed de dingen natuurlijk allemaal ook, met liefde en aandacht en in een gezellige sfeer, maar ik riep niet eindeloos dat ze het zo fantastische deden als de hap was doorgeslikt, de tanden waren gepoetst of de knoop van de broek was vastgemaakt.Ik zei meer zoiets als: “is het gelukt? Fijn, ga je mee? Gezellig!” of “vond ik vroeger ook zo lastig, zo’n knoop vastmaken, maar het wordt vanzelf een makkie”.

Inmiddels al 10 jaar geleden gebeurde er iets komisch wat ik eerder beschreef in een blog over duurzaam opgroeien in 2013. Mijn dochter was drie jaar en ik zei tegen haar: “lieverd over 10 minuten gaan we weg”. Ze zei: “OK”. Mijn man begon hard te lachen en zei: “Ja hoor, hoe weet ze nu hoe lang tien minuten is?” Ik zei: ”Gewoon, dat leert ze vanzelf als ik over tien minuten vertrek”. We hebben er samen nog vaak hard om gelachen maar het blijkt gewoon dat het werkt. Na 2 minuten gaan is niet handig en na 15 minuten ook niet. 10 minuten is 10 minuten en zo leren kinderen tijdsbesef ontwikkelen.

De aanleiding van deze blog is een stukje wat ik weer las over Kinderarts Emmi Pikler (1902-1984). Ik houd van haar filosofie en de benadering van belang van vrije beweging en spel en het respectvol omgaan met het kind.

Een kind leert niet door onze hulp, het leert door onze verbindende aanwezigheid en bescherming. Het kind leert niet door het te helpen lopen, het kind leert door het een grote bewegingsruimte te bieden zonder te veel aan materiaal dat het van de oorspronkelijk ontwikkeling afhoudt. Het doet me denken aan de tijd dat ik met jonge baby’s en hun moeders werkte aan meer rust en ruimte voor de ontwikkeling van hun kind. Zo vaak hoorde ik dat het kind niet ging kruipen, of direct ging zitten nog voor het zich kon omrollen. Nu wordt dat allemaal weer gecorrigeerd met allerlei therapieën waarvan bijvoorbeeld de reflextherapie aan terrein wint. Maar eigenlijk is het gewoon een oorzaak die te vinden is in de gang van de hedendaagse maatschappij. Ouders willen voldoen aan alle verwachtingen en geven ongemerkt teveel aandacht of letten teveel op alles wat een kind doet, of misschien wel niet doet. Ieder kind doet iets als het zijn of haar tijd is. Dat vertrouwen en het besef dat je ontwikkeling niet kunt kopen helpt misschien het besef vergroten dat we een kind meer zelf zijn gang moeten laten gaan.

Wil je die goede vader of moeder zijn? De hele dag met je kind praten en aandacht geven maakt je straks uiterst vermoeid en die vader of moeder die zuchtend en geïrriteerd roept: “...kun je dan even niet gewoon lekker zelf spelen”?

Zo graag zou ik zien dat we kinderen echt laten ontdekken en beleven. Kijk op afstand, fluit een deuntje, laat horen en voelen met af en toe een aai over de bol dat je er bent, maar bemoei je niet met het kind. Is je kind wat ouder? Doe dan samen de huishoudelijke klusjes, maar laat je kind zelf spelen! Zoveel leed kan worden voorkomen, zoveel aandacht- en sociaal emotionele problemen, zoveel motorische- en leerachterstanden en veel meer.

Kinderen hebben aangeboren competenties. Ze weten meer dan wij denken. We hoeven ze alleen maar te begeleiden, er te zijn en van ze te houden. Zo leren ze richting geven. Zo komen ze op hun plek.

“Deze kinderen groeien over het algemeen op tot vrolijke, nieuwsgierige en coöperatieve kinderen” - Emmi Pikler

Natuurlijk, ik ben niet perfect en ook mijn geduld was wel eens even weg, maar eigenlijk heeft mijn zoon mij het grootste compliment geven dat ik me maar kan wensen…en hij heeft zijn competenties kunnen ontwikkelen.

Sacha Grootenboer®  juli 2018

Wil je meer weten over Emmi Pikler? Bezoek de website van de Emmi Pikler Stichting

Wees de eerste om te reageren...
Laat een reactie achter