Ontvang waardevolle tips over spelen, speelgoed en opgroeien met je kind. Blijf op de hoogte over nieuws in onze webwinkel en onze winkel in Noordwolde (Fr). Schrijf je in voor een avontuurlijke nieuwsbrief!

Ontvang de laatste updates, nieuws en aanbiedingen via email

Abonneer
  • Lorem ipsum

Verlegen, verleiden of vragen...?

6 Mei 2013
door Sacha Grootenboer

Heel langzaam en ongemerkt sloop het erin. Ik had het niet zo snel in de gaten als ik graag had gewild. Als mijn dochter mij de laatste tijd iets vroeg bleef ik met een onbestemd en geïrriteerd gevoel zitten. Wat, hoe en waarom? Ik wist het even niet. Totdat ik op een bepaald moment riep: “kun je het ook GEWOON vragen”. Toen wist ik wat me al die tijd zo dwars zat.


Mijn dochter, een bijdehante, slimme, “eigenwijze” drieënhalfjarige met een lekker bekkie waar iedereen voor valt, vroeg mij of ze een beker melk mocht op een toon die het midden hield tussen verlegenheid, semi-beleefdheid en verleidelijkheid.

Ik kan op papier moeilijk de toon aangeven, maar het gaat ongeveer zo: “Mhhammmmiiiiiiiieh, mag iiihk een bheeekuhrrr meeèèlllllllllluuuuuhhhkkk??????? (en dat met een scheef hoofdje en een zogenaamd liefelijke blik in de ogen).

Eerst vroeg haar vriendelijk of ze voortaan gewoon iets wilde vragen. Maar ja, hoe leg je uit wat ‘gewoon’ is. Vervolgens werd mijn verzoek ietwat geïrriteerder na de zoveelste bheeekuhrrr meeèèlllllllllluuuuuhhhkkk …?? Waardoor er steeds vaker een trillipje verscheen met krokodillentranen in de ogen en soms zelfs een brutale blik waarop ze mijn vraag om gewóón te praten met een fel néé beantwoord.

Hoewel het me de laatste tijd steeds minder overkomt, kreeg ik even zo’n gevoel met de handen in het haar te zitten. Hoe pak ik dit aan, zonder boosheid, zonder macht uit te oefenen of onmacht te voelen, maar op een wijze die opbouwend duidelijk is en waaruit tevens blijkt hoe het ook kan zonder feitelijk iets op te leggen. Ik hou me voor dat ik haar niet afkeur, maar wel haar gedrag! Het mooie is dat als dat je uitgangspunt is, je veel op liefdevolle wijze duidelijk kan maken.

De eerstvolgende zaterdag en na een drukke werkweek, had ik de gehele ochtend bonje met haar. Ze stond regelmatig op de gang. ik gaf haar geen antwoord op de vragen die ze op deze wijze stelde en ze bleef kletsen tijdens een autorit die geheel tegenzat (ik stond 2x voor een open brug, de snelweg was afgesloten, ik moest omrijden door de stad en over andere drukke binnenwegen, elk stoplicht stond op rood en ik kwam tot 2 keer toe een waanzinnige tegen waarmee het verbazingwekkend te noemen was dat ik daar niet mee in regelrechte “materiële” aanraking kwam). Ik vond het ongezellig en haar normaal gezellige gebabbel kwam niet meer als zodanig bij mij aan. Thuisgekomen besloot ik om het per direct anders te gaan doen. Signalen genoeg gehad, dacht ik zo! Mijn misnoegdheid moest eruit en ik heb mijn dochter op schoot genomen en haar fijntjes uitgelegd dat ik op deze manier niet meer met haar wilde praten. Met voorbeelden en in acceptabele drie-en-half-jarige taal, kwamen we tot overeenstemming. Natuurlijk moest ik mijzelf ook bekennen dat de eerste start en irritatie niet de meest ideale vorm was om tot verandering van de situatie te komen, maar we rijden zo nu en dan wel eens een scheve schaats nietwaar? 

’s Middags doen we gezellig boodschappen en ze praat honderduit zoals zo vaak, maar het gaat op gewone toon en met een open blik. Die open blik vind ik enorm van belang, want zodra dit verandert in verleidelijk communiceren, wordt ook de aanblik achterbaks. Bij een warenhuis staan we in de rij om af te rekenen midden tussen de cosmetica, waarop mijn dochter vraag: Mhhammiiiiieeeeeeh, wat is diiiiiiiitttttt??? Wijzend op een lippenstift. Mijn afkeer van lippenstift is al jaren enorm en haar manier van vragen roept weer irritatie op, dus ik leg haar ietwat kortaf, maar uit de grond van mijn hart uit, dat het gaat om verf voor je gezicht. Waarop zij zegt: “verven doe je toch op papier mam”? Dat kwam er nu weer zo open uit, dat ik direct in de lach schoot en haar conclusie slechts kon beamen. Dit is ook iets wat ik haar in de opvoeding probeer duidelijk te maken. Wees jezelf. Je bent mooi zoals je bent en je hoeft niet te spelen om iemand te zijn. Haar manier van vragen riep steeds het gevoel in mij op dat ze mij soms op een onechte manier benaderde.

Aan mijzelf de vraag waarom ik dit zo voelde? Er is altijd sprake van synchroniciteit. Alles wat er gebeurt is een spiegel van je innerlijk. “Hoe echt handelde ik naar mezelf en/of naar de mensen om mij heen?”

Het ijs was weer een beetje gebroken en vervolgens lopen we met de boodschappen naar huis. Onderweg kijkt ze steeds naar haar hand en haar vingers gaan al tellend open en dicht. Ik vraag wat ze doet, waarop ze vervolgens weer heel semi-verlegen antwoord geeft op mijn vraag met een simpele “nhhiehhtsss”.  Ik kijk haar aan en zeg, “je mag gewoon zeggen wat je doet hoor! Wees maar gewoon eerlijk. Je weet toch dat mamma niet boos wordt”? Ze kijkt me weer aan en zegt ontwapenend:” Ik tel tot vier, want dat word ik bijna en ik oefen dat ik vier vingers kan laten zien”. 

’s Avonds als ik haar naar bed breng vraag ik haar wat ze vandaag allemaal heeft geleerd. Direct benoemt ze het oefenen met 4 vingers voor haar 4e verjaardag maar zegt er gelijk achteraan: “Ík mag ook níet meer vrágen: Mhhammiiiieeeeeh mag iiiiik een bekeeeeeeeeeeer meeelllllllluuuuuhhhhhkkk???, maar wel MMMáMA, Mág ÍK een Béker Melk?” “Tja” zegt ze en kijkt me wijs aan met een blik van ‘je kent me toch’.. en zegt:….”Ik weet wel hoe het moet hoor! Ik moet het GEWOON vragen!”.

Ik geef haar een dikke knuffel en ben weer dolgelukkig als ik die armpjes om me heen voel en tevens het gevoel heb dat we elkaar begrijpen en dat ik haar mag begeleiden op haar weg door het leven en naar een toekomst waarin zij vast meer zal begrijpen van de mensen dan velen van ons. In ieder geval weet zij het onderscheid straks tussen nep en echt…! 

Sacha Grootenboer

Wees de eerste om te reageren...
Laat een reactie achter